Ataerkil toplum nasıl doğdu, ortadan kalkar mı?

Hanımefendilerin toplumdaki statüsü antropolojide uzun süredir ilgi çeken bir mevzu. Yaygın inanışın aksine, araştırmalar ataerkilliğin daima hakim olmuş “organik seviye” olmadığını gösteriyor.

Ataerkillik (patriyarki), soyda babayı temel alan ve ailede evlatları baba soyuna mal eden, toplumda ve yönetimde adamların güç sahibi olduğu, hanımefendilerin çoğunlukla dışta tutulduğu düzeni ifade ediyor.

Sadece hanım liderler ve anaerkil toplumlar da daima var olmuştur.

Avcı-toplayıcı topluluklar, en azından daha sonraki öteki toplumsal düzenlere kıyasla nispeten eşitlikçi olarak değerlendiriliyor.

Peki, ataerkillik nasıl ortaya çıktı ve hangi koşullarda son bulabilir?

Üreme, evrimin temelini oluşturur. Sadece evrime uğrayan yalnız bedenlerimiz ve beyinlerimiz değildir; davranışlar ve kültürler de organik seçilimin ürünleridir. Mesela, erkekler kendi üreme kapasitelerini en üst düzeye çıkarmak için çoğu zaman hanımefendileri ve onların cinselliğini denetim etmeye çalışmıştır.

Bir çok avcı-toplayıcıda olduğu benzer biçimde, maddi zenginliğin fazlaca azca olduğu ya da asla olmadığı göçebe toplumlarda, bayanlar bir beraberliği sürdürmeye zorlanamaz. Hanım ve partneri, kendi akrabaları, adamın akrabaları ya da öteki insanlarla beraber yaşayabilir. Durumundan memnun değilse o beraberlikten ayrılabilir.

Fakat evlatları var ise bu adımı atmayabilir, zira babanın bakımı da evlatların gelişimine ve hatta hayatta kalmalarına destek sunar. Gene de hanım başka bir yere gidip akrabalarıyla yaşayabilir ya da yeni bir eş bulabilir.

Bazı bölgelerde 12.000 yıl kadar ilkin tarımın ortaya çıkması bu durumu değiştirdi. Nispeten rahat bir ekim-dikim bile, ürünü korumak için yerleşik kalmayı gerektiriyordu. Yerleşim, grup içi ve gruplar arası çatışmaların artmasına niçin oldu. Mesela, Venezuela’daki yarı göçebe yaşam devam eden Yanomamo yerlileri, korunaklı gruplar halinde yaşıyordu; komşu gruplara baskınlar ve “eş kaçırma” yaşamlarının bir parçasıydı.

Hayvancılığın geliştiği yerlerde mahalli halk hayvan sürülerini baskınlardan korumak zorunda kalmış ve bu da savaşlara yol açmıştı. Hanımefendiler daha zayıf fizyolojik yapıları sebebiyle muharebede erkekler kadar başarı göstermiş olmadıklarından, bu rol giderek erkeklere düştü. Bu durum onların güç kazanmasını sağlamış oldu ve korudukları kaynakların yetki ve sorumluluğu onlara kaldı.

Nüfus artıp yerleşik seviye yaygınlaştıkça koordinasyon sorunları ortaya çıktı. Liderlerin (çoğu zaman adam) muharebede ya da başka şekilde topluluk yararına eylemde bulunmaları bazı durumlarda toplumsal eşitsizliğin ortaya çıkmasına yol açtı. Bundan dolayı hem adam hem de kadınlardan oluşan topluluk, haiz oldukları şeyleri korumalarına destek olmaları karşılığında bu seçkinlere çoğu zaman hoşgörü göstermek durumunda kaldı.

Çiftçilik ve hayvancılık yaygınlaştıkça, artık esas olarak erkekler tarafınca denetim edilen maddi zenginlik daha da mühim hale geldi. Aile içinde servet çatışmasını önlemek için akrabalık kuralları ve soy sistemleri daha resmi bir hal aldı ve evlilikler sözleşmeli hale geldi. Toprağın ve çiftlik hayvanlarının nesilden nesile aktarılması bazı ailelerin mühim bir servet edinmesini sağlamış oldu.

Çiftçilik ve hayvancılıktan elde edilmiş zenginlik, adamların birden fazla eşe haiz olmasını, fazlaca eşliliği (poligami) mümkün kıldı. Buna karşılık, hanımefendilerin birden fazla eşe haiz olması (poliandri) ender görülen bir durumdu. Bir çok düzende, çocuk doğurma mevzusunda daha üretken olmaları ve daha çok ebeveyn bakımı yapmaları sebebiyle genç hanımefendilere talep fazlaydı.

Erkekler zenginliklerini genç hanımefendileri çekmek için kullandılar. Erkekler, eşlerinin ailesine “başlık parası” ödeyerek rekabet ediyorlardı; bunun sonucunda varlıklı erkekler fazlaca sayıda eşe haiz olurken bazı yoksul erkekler bekâr kalabiliyordu.

Dolayısıyla, partnerleri için rekabet etmek suretiyle bu zenginliğe gerekseme duyanlar erkeklerdi (kadınlarsa üremek için ihtiyaç duyulan kaynakları kocaları vasıtasıyla sağlıyorlardı). Anne babalar torun sayılarını en üst düzeye çıkarmak istiyorlarsa, servetlerini kızlarından ziyade oğullarına bırakmaları daha mantıklıydı.

Bu da servet ve mülkün resmi olarak adam soyundan geçmesine yol açtı. Bu bununla birlikte hanımefendilerin evlendikten sonrasında kocalarının ailecek evden uzakta yaşamaya başlamaları anlamına geliyordu.

Hanımefendiler güç kaybetmeye başlamıştı. Toprak, çiftlik hayvanları ve evlatların erkeklere bağlı olmasıyla, bayanlar için boşanma neredeyse imkânsız hale geldi. Evlenmiş kızın anne ve babasına dönmesi, başlık parasının iadesini gerektireceğinden hoş karşılanmazdı. Ataerkillik artık iyice yerleşmeye başlamıştı.

Hanımefendiler doğdukları evden ayrılıp eşlerinin ailesiyle yaşamaya başladıklarında, yeni hanelerinde fazla pazarlık gücüne haiz değillerdi. Bazı matematiksel modellere gore, hanımefendilerin bu şekilde dağılması ve öteki gruplarla savaşmanın yarattığı gereksinimler adamların kadınlardan daha iyi işlem görmesine yol açtı.

Erkekler harp yöntemiyle akraba olmayan erkeklerle kaynaklar için rekabet etme fırsatına sahipken, bayanlar yalnızca hanedeki öteki hanımlarla rekabet etmişti. Bu iki nedenden dolayı, hem erkekler hem de bayanlar, hanımefendilere kıyasla erkeklere karşı daha fedakâr davranarak evrimsel açıdan daha büyük faydalar elde etmiş ve bu da adamların imtiyaz sahibi olmasına yol açmıştı. Hanımefendiler esasen kendilerine karşı olan toplumsal cinsiyet önyargılarına uygun şekilde hareket ediyorlardı.

Bazı ziraat sistemlerinde bayanlar daha çok özerkliğe haiz olabiliyordu. Ziraat arazilerinin sınırı olan olduğu yerlerde, erkekler birden fazla aileyi kaldıramayacağı için bu durum fazlaca eşliliği frenlemiş olabilir. Çiftçilik zor ve verimlilik arazi büyüklüğünden  ziyade harcanan emeğe bağlı olduğundan, hanım emeği temel bir gereksinim haline gelmiş ve çiftler tek eşli birlikteliklerde beraber çalışmaya başlamışlardı.

Tek eşlilik düzeninde, bir bayan varlıklı bir erkekle evlenirse, insanın tüm serveti kadının çocuğuna kalır. Dolayısıyla bayanlar en iyi kocaları bulmak için öteki hanımlarla rekabet halindedir. Bu durum, aile servetinin fazlaca sayıda kadının evlatları içinde paylaşılmış olduğu fazlaca eşlilik için geçerli değildir, dolayısıyla varlıklı bir erkekle evlenmenin hanımefendilere sağlamış olduğu avantajlar sınırlıdır.

Bundan dolayı tek eşlilikte evlilik ödemesi fazlaca eşliliktekinin tersi yönde gerçekleşir ve “çeyiz” şeklini alır. Gelinin anne babaları damadın ebeveynlerine ya da çiftin kendilerine para verir.

Bugün Asya’nın büyük kısmında hala mühim olan çeyiz, ebeveynlerin kızlarının evlilik piyasasında öteki hanımlarla rekabet etmesine destek olma yoludur. Çeyiz kimi zaman hanımefendilere daha çok yetki ve aile servetinin en azından bir kısmı üstünde denetim sahibi olmasını sağlayabilir.

Sadece bunun dezavantajlı yanı da var; çeyiz enflasyonu kız çocuklarını anne babalar için maliyetli hale getirebilir; kimi zaman de aslına bakarsanız kız evladı olan ailelerin kız bebeklerini öldürmesi ya da dikkatsizlik etmesi (ya da seçici kürtaj) benzer biçimde korkulu sonuçlar doğurabilir.

Tek eşliliğin başka neticeleri da oldu. Zenginlik hala adam soyundan tek eşin çocuklarına geçtiğinden, erkekler bu evlatların kendilerine ilişkin olmasını sağlamak için ellerinden geleni yapıyorlardı. Servetlerini bilincinde olmadan başka bir adamın çocuğuna yatırmak istemiyorlardı. Netice olarak hanımefendilerin cinselliği kuvvetli bir halde denetlenmeye başlandı.

Hanımefendileri erkeklerden uzak tutmak ya da Hindistan’da olduğu benzer biçimde manastırlara yerleştirmek ya da Çin’de hanımefendilerin ayaklarını minik tutmak için 2.000 senedir devam eden bir gelenekle bağlamak bunun neticeleri olabilir. Kürtajın yasaklanması, cinsel ilişkileri potansiyel olarak maliyetli hale getirmekte, insanları evliliklere hapsetmekte ve hanımefendilerin kariyer beklentilerini engellemektedir.

Servetin hanım soyundan geçmesi nispeten ender olsa da bu tür toplumlar mevcuttur. Bu hanım merkezli sistemlere, fizyolojik olarak rekabet edecek fazlaca azca zenginliğin olduğu marjinal ortamlarda rastlanır.

Mesela, Afrika’da çeçe sineğinin sığır beslemeyi imkânsız kıldığı “anasoylu dönem” olarak malum bölgeler vardır. Afrika’daki bu anasoylu sistemlerin bazılarında, erkekler hanelerde mühim bir güç olmaya devam ediyor, sadece hanımefendileri kocaları ya da babaları yerine ağabeyleri ve dayı/amcaları denetim etmeye çalışıyor. Sadece genel olarak bayanlar daha çok güce haizdir.

Uzun seyahatler ya da Polinezya’daki tehlikeli okyanus balıkçılığı yada bazı Amerikan yerli topluluklarındaki savaşlar benzer biçimde yüksek ölüm riski sebebiyle adamların bir çok süre olmadığı toplumlarda da anaerkilliğe rastlanır.

Anaerkil sistemdeki bayanlar çocuk yetiştirmek için çoğu zaman kocalarından ziyade annelerinin ve kardeşlerinin desteğini alırlar. Mesela Çin’deki bazı anasoylu gruplarda görüldüğü benzer biçimde, bayanlar tarafınca meydana getirilen bu tür “ortak yetiştirme”, adamların haneye daha azca yatırım yapmasına (evrimsel anlamda) niçin olur; zira haneler yalnız eşlerinin çocuklarını değil, akraba olmadıkları birçok kadının çocuklarını da içeriyordur.

Bu durum evlilik bağlarını zayıflatır ve servetin hanım akrabalar içinde aktarılmasını kolaylaştırır. Ek olarak bu tür toplumlarda bayanlar cinsel açıdan daha azca denetim altındadır, zira serveti denetim edip kızlarına aktaran bayanlar olduğundan babalık kesinliği daha azca kaygı mevzusudur.

Anasoylu toplumlarda hem erkekler hem de bayanlar fazlaca eşli olarak cinselliği yaşayabilir. Cenup Afrika’nın anasoylu Himba’ları bu şekilde meydana gelen bebeklerin en yüksek oranlarından birine haizdir.

Bugün kentlerde bile, yüksek adam işsizliği çoğu zaman daha hanım merkezli yaşam düzenlemelerine yol açıyor; anneler çocuklarını ve torunlarını yetiştirmek için kızlarına yardım ediyor, fakat çoğu zaman göreli yoksulluk içinde yaşıyor.

Sadece erkekler tarafınca denetim edilebilen maddi zenginliklerin oluşmasıyla, anasoylu sistemlerin çoğu zaman babasoylu sistemlere dönüşmesi söz mevzusu olmuştur.

Burada özetlenen ataerkillik fikri dinin rolünü azımsıyor görünebilir. Dinler sex ve aile mevzusunda kuralcıdır. Mesela, fazlaca eşli evlilik İslam’da kabul edilirken Hıristiyanlıkta kabul görmez. Sadece dünya genelindeki değişik kültürel sistemlerin kökenleri yalnız din ile açıklanamaz.

İslam MS 610 senesinde, o zamanlar fazlaca eşliliğin yaygın olduğu hayvancılık icra eden göçebe grupların yaşamış olduğu bölgede (Arap yarımadası) ortaya çıkarken, Hıristiyanlık tek eşli evliliğin aslına bakarsanız ölçü olduğu Roma imparatorluğu içinde ortaya çıktı. Dolayısıyla dini kurumlar bu tür kuralların uygulanmasına kesinlikle destek olsa da, aslolan nedenin dinler bulunduğunu savlamak zor.

Sonunda, dini normların ya da herhangi bir normun kültürel mirası, aslolan sebepleri ortadan kalktıktan fazlaca sonrasında bile sert toplumsal önyargıları sürdürebilir.

Normlar, tutumlar ve kültürün davranışlar üstünde büyük bir tesiri olduğu bir gerçek. Vakit içinde, bilhassa de çevre yada iktisat benzer biçimde maddi koşullar değişirse, bunlar da değişebilir. Sadece bazı normlar zaman içinde yerleşik hale geldiğinden değişimleri yavaş olur.

Daha 1970’lerde İngiltere’de evli olmayan annelerin evlatları ellerinden alınarak Avustralya’ya gönderiliyordu (orada dini kurumlara yerleştiriliyor ya da evlatlık veriliyorlardı). Son zamanlarda meydana getirilen araştırmalar da, toplumsal cinsiyet eşitliğiyle övünen Avrupa ve ABD toplumlarında hanımefendilerin otoritesine saygısızlığın hala ne kadar yaygın bulunduğunu gösteriyor.

Bununla beraber, toplumsal cinsiyet normlarının fazlaca daha esnek hale geldiği ve ataerkilliğin dünyanın pek fazlaca yerinde pek fazlaca adam ve hanım tarafınca hoş karşılanmadığı açık. Pek fazlaca şahıs evlilik kurumunu sorguluyor.

Hanımefendiler için doğum kontrolü ve üreme hakları, hanımefendilere ve bununla birlikte erkeklere daha çok özgürlük sağlıyor. Oldukca eşli evlilik artık ender olsa da, cinsellikte fazlaca eşlilik oldukça yaygın ve muhafazakârlarca tehdit olarak algılanıyor.

Ek olarak, erkekler giderek daha çok evlatlarının hayatlarının bir parçası olmak istiyor ve ailelerinin geçimini tek başına üstüne almak zorunda kalmamaktan memnunlar. Bundan dolayı birçoğu çocuk yetiştirme ve ev işlerinin yükünü paylaşıyor, hatta üstüne alıyor. Eş zamanlı olarak daha çok kadının iş dünyasında kendinden güvenilir bir halde mühim pozisyonlara geldiğini görüyoruz.

Hem erkekler hem de bayanlar giderek daha çok kendi servetlerini ürettikçe, eski ataerkillik hanımefendileri denetim etmekte zorlanıyor. Kız evlatlarının örgün eğitimden eşit şekilde yararlanması ve iş fırsatlarının her insana açık olması halinde, ebeveynlerin adam yanlı yatırım mantığı ciddi şekilde sarsılacaktır.

Geleceği kestirmek zor. Insanbilim ve tarih öngörülebilir ve doğrusal bir halde ilerlemez. Savaşlar, kıtlıklar, salgın hastalıklar yada yenilikler daima söz mevzusu olabilir ve hayatlarımız için öngörülebilir ve öngörülemez sonuçlar doğurur.

Ataerkillik kaçınılmaz değil. Dünyanın sorunlarını çözmemize destek olacak kurumlara ihtiyacımız var. Sadece yanlış insanoğlu iktidara gelirse, ataerkillik tekrardan gelişebilir.